- guttur
- guttur, ŭris, n. (ante-class.; also m. in acc. sing. gutturem, Plaut. Mil. 3, 2, 22; id. Aul. 2, 4, 25; Nov. Com. Fragm. v. 118 Rib.), the gullet, throat (cf.:II.
faux, gula, jugulum): da meo gutturi gaudium,
Plaut. Curc. 1, 2, 10; 49:venter gutturque resident ferias,
id. Capt. 3, 1, 8:guttur homini tantum et suibus intumescit,
Plin. 11, 37, 68, § 179:quis tumidum guttur miratur in Alpibus?
Juv. 13, 162: (tamquam si in Alpibus gutturosos homines admireris, ubi tales sunt plurimi scilicet: nam lata et inflata colla habent, Vet. Schol. ad h. 1.): haud modicos tremulo fundens e gutture cantus, Cic. poët. Div. 1, 8, 14: liquidum tenui gutture cantat avis. Ov. Am. 1, 13, 8:parentis olim si quis impia manu Senile guttur fregerit,
Hor. Epod. 3, 1.—In plur.:fodere guttura cultro,
Ov. M. 7, 314:laqueo ligare guttura,
id. ib. 6, 135.—Hence,Transf., gluttony:memorabile magni Gutturis exemplum,
Juv. 2, 114.—Comically:inferior, i. e. anus,
Plaut. Aul. 2, 4, 25.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.